woensdag 23 juli 2014

Het bergtopgevoel

Vandaag trokken we weer naar Béara, richting Glengarrif om er een deel van de Béara Way te bewandelen.


We lieten onze wagen achter in Coomerkane, aan een kruising van wegen en de rivier. Het eerste deel van het wandelpad was breed en steil en ruwweg, zonder veel omhaal door een graafmachine in de flank van de berg uitgeschraapt. Soms gewoon recht omhoog. Niet echt een mooi voorbeeld van hoe je een bergpad aanlegt. Ook hogerop bleef het pad soms op een wonde in het landschap lijken. Blijkbaar heeft men het nodig geacht om een dikke halve meter veen weg te schrapen tot op de rotsen. Goed - de wandeling was daardoor minder sjompig maar ik heb toch mijn bedenkingen. Het kan toch echt anders.


Het doel was een pas naast Sugarloaf mountain. Helemaal links (hieronder) zie je in de verte het pad slingeren naar het eindpunt van de wandeling.


Vermits je al van haast in het begin zag waar we naar toe moesten en hoe ver dat wel was, moest ik af en toe eens de moraal opkrikken. Wat daarbij handig was, was dat we aan het begin van de wandeling voorbijgestoken waren door een wandelgroepje van net geen twintig man, waaronder veel jongelui. Ik moest maar zeggen "we gaan ons toch niet laten doen door die mannen op hun basketsloefkes zeker?", en ons kleine groepje schoot weer vooruit.


Naar de pas was inderdaad een hele afstand. Met op het eind nog een steile klim. Maar je wordt, zoals meestal in de bergen, beloond voor je inspanningen.

Terugkijkend vanop de pas heb je een grandioos zicht. Rechts de flank van Sugarloaf mountain en de baai van Glengarriff. Links Lough Derreenadavodia en de vallei waar onze wandeling begon ... "Oei moeten we zo ver terug?"


Na een uitgebreide middagrust kreeg ik het Vrouwke en Dochter energiek genoeg om van de pas toch even de kleine extra klim te doen naar één van de nabije toppen.

Zicht op Bantry bay

Daar werden we overvallen door een waar bergtopgevoel. Lang geleden dat ik dat nog eens meemaakte! Wat is dat toch met die bergtoppen, dat je er zo'n euforisch gevoel krijgt? Aan zuurstofgebrek zal het niet liggen, want we zaten op amper 560m. Ik wijt het aan de combinatie van de geleverde inspanning en het idee dat je niet hoger kan dan dat. De hele wereld ligt aan je voeten, en alles blijkt nietig en klein te zijn.

Dus (over)haalden we Zoon toch naar boven, want die had die dag precies een opkikker nodig, en zo'n bergtopgevoel is een goede tegenzet tegen landerigheid.



Daar boven, op de top was een allerfotogeniekst veenplasje tussen de rotsen.

En dochter vond de top nog niet hoog genoeg, dus bouwde ze er nog een klein stukje bij met wat stenen en kiezels. Als ik niet beter wist zou je denken dat ze geïnspireerd was door "The Englishman who went up a hill but came down a mountain".



Want wellicht stonden we niet echt op een berg. Op de Ordnance Survey kaarten van Ierland zie je in de rand een verwijzing naar de Mountain Views Hillwalking Community die de status van de bergen bepaalt. En daar zijn blijkbaar ook weer strikte regels voor. En dat heeft niet alleen met de hoogte te maken, maar ook of er een spitse top op staat die duidelijk boven de rest van de "berg" uitsteekt.

Dus wij konden terug naar beneden met het prettige gevoel een berg gecreeërd te hebben. Wie deed dat al eens op vakantie?


2 opmerkingen:

  1. fantastische foto's, heel imponerende natuur!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Inderdaad gewoonweg prachtig - die zichten in Kerry! Maar ik miste wel wat de bloemenrijkdom die ik uit de Alpen, Pyreneeën of Centraal massief ken. Je merkt wel dat de flora op zo'n eiland kleiner is.
      De enige plek op Ierland waar de flora extraordinair is, is op The Burren. Maar dat was te ver van waar we nu logeerden.

      Verwijderen