woensdag 10 juli 2019

De preekstoel

'Daar gaan we toch niet naar toe’, besloot het vrouwke toen ze las hoe druk de wandeling naar het meest beroemde uitzichtpunt van Noorwegen is. Je kent het wel – de “Preikestolen” is dat min of meer vierkante rotsplateau dat hoog boven de Lysefjord tegen een wand hangt.


Maar we waren met ons vakantiehuisje in Erevik zo dicht bij de parking waar de wandeling naar de Preekstoel begint dat we het echt niet konden maken die wandeling niet te doen. 
 

Maar hoe zot is dat? Tweehonderd duizend bezoekers krijgt die rots per jaar te slikken. Op topdagen zijn er dat dus duizenden. 

… en natuurlijk waren wij er op een topdag. Het eerste waaraan we dat merkten is dat we al afgeleid werden naar de tweede parking. En tijdens de anderhalf uur lange wandeling werden we deel van een onafgebroken stroom toeristen die als een colonne miertjes heen en weer stapten. Omhoog, over de rotsplateau's en door stukken hoogveen heen naar de rots, en dan terugkerend met de buit – de obligate foto’s van de fantastisch mooie uitzichten, en van de spectaculaire rots zelf.




Want het moet gezegd zijn – ondanks de vele bezoekers, ondanks die mierendrukte – de uitzichten zijn er de moeite waard, ook onderweg. We zagen zelfs een familie Amerikaanse nertsen. Die speelden verstoppertje met de fotografen,terwijl ze luid kèk kèk geluidjes maakten.




Na een twee uur wandelen bereikten we dan de Lysefjord. Langs een smalle richel loop je dan de laatste honderden meters naar de Preekstoel zelf. Gelukkig helt die richel een beetje naar de rots toe, en niet omgekeerd. Er zouden bijlange niet zo veel bezoekers naar toe gaan,mocht het anders zijn.

Want vergeet niet – Preikestolen hangt zo’n 600m boven het fjord en de rots heeft geen reling of andere bescherming. Even struikelen over je veter of over een rondslingerende rugzak kan desastreuze gevolgen hebben.



En natuurlijk moet het ook aangenaam blijven. Iedereen wil na die wandeling ook even op de rots vertoeven en dus wordt gevraagd je plekje na een kwartiertje te ruimen voor anderen. Daarom is het ook niet echt beleefd om er uitgebreid te zitten picknicken en al helemaal niet om met je groepje uren de randen of hoeken in te nemen.


Ter plaatse viel dat wel mee. De rij die gedisciplineerd stond aan te schuiven voor de obligate selfie op de rotspunt was zelfs grappig te noemen. Tientallen die er op de sociale media even de illusie mee kunnen wekken dat ze heel alleen op Pulpit Rock stonden.



Ik raad iedereen aan om na je kwartiertje op de rots zelf even hogere plekken op te zoeken, en er in alle (relatieve) rust van het zicht te genieten want - al bij al – de preekstoel blijft de moeite waard.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten