Dat is, volgens de legende, te vinden op St-Michael's Mount. St Michael's Mount is, net als zijn Normandische (en grotere) tegenhanger, alleen te voet te bereiken bij laag water. De geplaveide weg is bij vloed volledig onder water en dan moet je met een bootje naar de overkant.
Je komt aan in een omsloten haventje en van daar begint de klim naar het kasteel.
Maar hoe zit het nu met dat hart?
Cormoran, een verschrikkelijke reus terroriseerde eeuwen terug dit deel van de Engelse kust. Maar hij werd met een list verslagen door de lokale held Jack en die sneed zijn hart uit en smeet het weg.
Het versteende hart - of was het altijd al van steen - kan je bij je klim omhoog naar het kasteel vinden tussen de kasseistenen van het kronkelige pad. Het is zo klein dat men er een bordje bij plaatste.
Hogerop betreedt men het kasteel via een klein deurtje, waar een reus zeker niet door zou kunnen.
Alhoewel de Engelse Mont St Michel niet zo reusachtig is als de Franse versie, was het toch de moeite om te bezoeken. Het kasteel wordt nog steeds bewoond, maar de eigenaars sloten een overeenkomst af met de National Trust om het toegankelijk te stellen voor het publiek. Dank zij die inkomsten kunnen ze er blijven wonen, want het onderhoud van het kasteel was onbetaalbaar geworden.
Spijtig genoeg is de tuin slechts op twee dagen open, en waren wij er op een verkeerde dag. Dus konden we er maar een glimp van op de kasteelmuren van opvangen.
St-Michaels Mount vond ik alvast de uitstap waard.
Ik heb me ook altijd laten wijsmaken dat ze op rechte lijn van elkaar liggen, die Engelse en die Franse. Leuk om al die plekken die ik ook ooit bezocht hier te zien terugkomen. Ik deel ook jullie liefde voor Land's End!
BeantwoordenVerwijderen