Vallon de la Selle

Dag 9 : maandag 27 juli 2015

De uitstap van vandaag ging naar een rustige vallei, waar je makkelijk overkijkt. Gelegen boven St-Christophe d’Oisans, verdwijnt de vallon de la Selle een beetje uit beeld. Een beetje spijtig want het is toch de moeite waard er te gaan wandelen

Net buiten St-Christophe kan je met de wagen nog een eindje omhoog tot een kleine parking, boven het gehuchtje Les Prés. Na vijf minuutjes stappen geeft een brugje over de Selle de start van onze tochtje aan.

De Vallei van de Selle is met die V-vorm een stuk smaller dan de valleien die we eerder bewandelden, hoger in de Vénéonvallei. Maar dat maakte deze wandeling weer net wat anders. Ondanks het meer besloten karakter, zijn de hellingen zonnig en vol bloemen

Onderweg zagen we Boslathyrus (Lathyrus sylvestris), Kruipend stalkruid (Ononis repens), Smalbladige spoorbloem (Centranthus angustifolius), Smalbladig koeienoog (Buphthalmum salicifolium), Rapunzel (Phyteuma sp.), en Huislook (Sempervivum tectorum)   

We hadden eigenlijk geen welomschreven doel die dag. Gewoon wat ontspannen wandelen tot we een mooi plekje vinden om wat te genieten van al dat natuurschoon.

Onderweg zagen we enkele opvallende distelsoorten. 

Deze Carduus carliniifolius ziet er nog redelijk gewoon uit, als distel, maar dat kan je niet zeggen van deze Zilverdistel (Carlina acaulis), met zijn stengelloze bloemen. Zelfs in de bergen kom ik die niet zo veel tegen, misschien mede door het feit dat de bloeiwijze vaak verzameld wordt om als geluksbrenger tegen woningen te prijken - het zijn net zonnetjes. Een beetje verder zagen we nog een andere distel, van imposanter gestalte en met wollige bloeiwijzen: de wollige distel (Cirsium eriophorum of subsp. spathulatum?)

Een bocht gaf opeens het zicht op het eind van de vallei prijs. 

Van links naar rechts de Tête Sud du replat (3428m), Les Pointes de la Selle (3297m) 

en de Tête de la Gandolière (3542m).

En twintig minuutjes later vonden we het ideale plekje voor het vieruurtje op een grote platte rots. De beek splitste zich rond een keienstrand, net onder de Aiguille de la Selle. 

Een wedstrijdje mooiste rolkei zoeken en vlinders of marmotten spotten hield ons een goed uurtje zoet. Westelijk spiegeldikkopje (Pyrgus carlinae) en Vedergras (Stipa sp.)

Deze kei kreeg de prijs van mooiste rolkei.

Op de terugweg speelt de Tête de Lauranoure, aan de overkant van de Vénéonvallei, tegenover St-Christophe en Oisans de hoofdrol.

<< Terug naar dag 1 
> Verder lezen volgende dag