Alpenwei: Le Carrelet

DAG 5 : donderdag 23 juli

Vanuit La Bérarde kan je drie richtingen uit. Bergafwaarts richting Venosc en Bourg D'oisans en bergopwaarts ofwel naar het noorden richting refuge du Châtelleret of naar het zuid-oosten richting refuge du Carrelet.

La Bérarde

Alhoewel wetende dat de refuge du Carrelet deze zomer gesloten was ging het vandaag toch die richting uit. De vallei van de Vénéon is er relatief vlak, het is maar vier kilometer tot de refuge en je stijgt maar 200m (van 1718m tot 1906m). Een makkelijke wandeling dus, door een mooie vallei met open zichten. Je wandelt er namelijk op de boomgrens, in de zogenaamde subalpiene zone, waar de bomen het door de hoogte laten afweten. Hoger dan dat vind je alleen nog natuurlijke alpenweiden en nog hoger kale rotsen, sneeuw en ijs.

Net buiten La Bérarde word je er door een bord nog eens op gewezen dat je in het nationaal park bent. Het park heeft trouwens een mooi logo, maar het doet me toch wat aan een sterrenstelsel denken (en wat heeft dat met de Alpen te maken?). Maar als je dichterbij kijkt dan zie je dat het bestaat uit een werveling van elementen: silhouetten van dieren, planten en mineralen. Ik zocht het op en volgens de ontwerper stelt het metaforisch de beweging, de rijkdom en de complexiteit van het leven voor. Het logo wordt niet alleen door Ecrins, maar door alle nationale parken in Frankrijk gebruikt .

We wandelden er de hele tijd langs de rivier, die telkens weer voor mooie en verrassende zichten zorgt, en voor zowel natuurlijke als menselijke rotsstapelingen.

En we zagen er nog wat bergflora en -fauna.

Berglaserkruid (Laserpithium siler), Tolpis (Tolpis staticifolia) en Europese blazenstruik (Colutea arborescens)

Een mij nog onbekende sprinkhaan, opvallend witte berken en een gems

De onmiddellijke omgeving van de refuge du Carrelet is een beetje triestig. Misschien is dat beter als de berghut open is, maar vandaag was het er maar saai. Er stonden een paar ezeltjes van trekkers, maar die waren ook precies niet enthousiast.

Daarom stapten nog enkele honderden meters verder om een iets beter zicht te krijgen op de fotogenieke sneeuwmassa’s en rotskammen verderop in de vallei.

Net voor we aan de terugweg begonnen zag ik een vreemd voorwerp in een rotsblok. Het blijkt een “repère nivellement”, een hoogtemerk, te zijn. Frankrijk was rond 1860 het eerste land dat een landelijk netwerk van hoogtemetingen uitzette. Dat gebeurde onder leiding van ingenieur Bourdalouë. Het netwerk van metingen werden op het terrein voor eeuwig vastgelegd met metalen merktekens. Je vindt ze overal verspreid in Frankrijk, meestal op huizen.

Twintig jaar later nam Ir. Charles Lallemand het werk over. Dit merkteken is er één van die tweede reeks en is dus ongeveer honderd zestig jaar oud. Geen wonder dat de centrale koperen zegel met de hoogteaanduiding verdwenen is. Maar volgens de fiche van het merkteken dat ik op de webstek van het IGN vond zit het op 1917,320m hoogte.