Toen we enkele dagen geleden de wandeling naar Les Perrons maakten, merkte Jongste zoon bij het passeren van de parapente startweitjes op “dat hij dat ook wel eens zou willen doen”. En toen we bij de kabelbaan toevallig een busje van Air 2 Alpes passeerden, kreeg ik een brochure met prijzen en contactnummer.
Het gezinnetje reageerde eerst vol ongeloof toen ik ’s avonds na het doornemen van de flyer voorstelde om zo’n parapente duosprong te doen, met zijn allen. Eerst wilden “de meisjes” niet mee, maar enkele dagen later was de gedachte iets leuk en spannend te missen te sterk, en wilden ze toch mee. Dan kwam het er op aan om snel de sprong te boeken, voor ze weer van gedacht wisselden.
En zo stonden we dan deze ochtend op één van de startweitjes in Les 2 Alpes, met knikkende knietjes en een droge mond. Want zenuwachtig waren we allemaal.
Gelukkig lieten Jean-Baptiste en Stephane, onze piloten, er geen gras over groeien. De parapentes werden uitgespreid, instructies gegeven, waarbij vooral de nadruk gelegd werd op het lopen, lopen en blijven lopen. Bij het opstijgen dan, want daarna heeft dat geen zin meer – en het zou er belachelijk uitzien.
En de uitrusting die we aangemeten kregen zag er al belachelijk genoeg uit.
We vertrokken niet allemaal samen. Eerst was het de beurt aan de meisjes. Vermits er op de middag nog niet veel thermiek is, waren de zij het eerst aan de beurt, want zij zijn het lichtst.
Wel spijtig dat er niet genoeg stijgwind was, want daardoor waren ze snel ver weg, en kon ik geen mooie foto’s maken. Ze vlogen al gauw langs de overkant van de vallei waar ze pogingen deden wat thermiek te vinden. Elke beweging van de boomtoppen verraadt luchtstromingen en daar gingen ze op af.
Ondertussen konden ze al eens naar elkaar zwaaien en op de rotsen naar gemzen speuren.
Maar na een tijdje verdwenen ze uit het zicht, zeven honderd meter lager richting Venosc. Terugvliegen naar de startwei met veel thermiek zat er vandaag niet in. We zagen ze pas terug toen ze, trots glunderend, terugkwamen van hun avontuur.
En dan was het aan ons, de jongens.
Het werd een ervaring die we niet hadden willen missen! Over diepe dalen vliegen, langs rotswanden scheren, de wind in je haren (of toch niet - die helm!), het vogelgevoel, de acrobatieën op het einde, ... gewoonweg top!
Als je ooit de kans krijgt om dit te doen, en je hebt geen overdreven hoogtevrees of makkelijk last van wagen- of zeeziekte, ... dan zou ik de kans niet laten liggen!
<< Terug naar eerste dag 
Het werd een ervaring die we niet hadden willen missen! Over diepe dalen vliegen, langs rotswanden scheren, de wind in je haren (of toch niet - die helm!), het vogelgevoel, de acrobatieën op het einde, ... gewoonweg top!
Als je ooit de kans krijgt om dit te doen, en je hebt geen overdreven hoogtevrees of makkelijk last van wagen- of zeeziekte, ... dan zou ik de kans niet laten liggen!
> verder naar de volgende dag
Geen opmerkingen:
Een reactie posten