Ik bespaar jullie de beschrijving van onze reis met de wagen naar de Franse Alpen. Je kent de verhalen: de eindeloze files, de blokkades van boze Franse boeren, de saaie landschappen, het gezaag van de kinderen … kort samengevat: niets van dat alles gezien of last van gehad. Zelden een zo soepele en vlotte reis door Frankrijk gehad. Net over de grens was er wel een file, maar zoals steeds hebben we die omzeild door even van de péage weg te glippen en pas enkele opritten verder er weer op te springen. Ik zou dat aan iedereen op reis in Frankrijk aanraden, want als er iets is wat die Fransen niet kunnen, dan is het filerijden. Van ritsen hebben ze bvb. nog niet gehoord, wel van het recht van de sterkste – of degenen die het meest drumt. We kwamen dus vrij vroeg aan, waardoor we nog in het vakantiehuisje zelf konden eten.
Deze ochtend was er dus niet zo veel nood aan echt lang uitslapen, toch niet van het type dat de ochtend opgesoupeerd is. Net als altijd op onze eerste vakantiedag beginnen we met het verkennen van de onmiddellijke omgeving van ons vakantiehuisje, als kennismaking. Niet dat dat deze keer echt nodig was, want we waren hier al eerder. Het was dus eerder een leuk weerzien, met het dorpje Venosc.
En gelukkig heeft dat op die zeven jaar niks aan charme ingeboet. Een smalle straat die zich omhoog kronkelt, de steile maar autovrije steegjes met de artisans, de enkele terrasjes op het pleintje onder de kerk, de stokrozen, het fonteintje met het heerlijke alpenfrisse water en de bloemenperkjes waar de eerste bergvlinders ons welkom heten. Het is er allemaal nog.
Tegen de middag begon het echter al te kriebelen. Op een gemeentelijk informatiebord had ik gezien dat er helemaal aan ’t eind van de vallei, in het dorpje La Bérarde, een lokaal feest doorging: la fête des guides. Niet dat ik zo’n fan ben van houterige klompendansen, maar het was een uitstekende uitvlucht om al op onze eerste vakantiedag de sfeer van de hoogte te gaan opsnuiven.
We maakten er een relatief korte wandeling, net boven het dorp, met ‘maar’ 120m hoogteverschil. Le circuit des trois ponts leidde ons inderdaad langs verschillende brugjes, volledig naar verwachting met kolkende bergbeken en prachtige vergezichten. Het zicht richting Vallon de Bonne Pierre was zelfs ronduit intrigerend.
Echte guldenroede en zicht richting la Bérarde
Le torrent de Bonne Pierre
Fleischer's wilgeroosje en Minuarta?
Vallon de Bonne Pierre met Col des Ecrins
Langs de Torrent des Etançons, Gele bergsteenbreek en Levendbarende duizendknoop
Verder lezen volgende dag
Geen opmerkingen:
Een reactie posten