Dag 11: woensdag 29 juli 2015
Toen we hier zeven jaar geleden ook op vakantie waren was deze wandeling de enige waarop we een berghut bereikten. Dochter was toen maar zes en we vonden het toen een hele prestatie van haar. We hadden dus goede herinneringen aan de wandeling naar de refuge de la Lavey.
De uitstap start aan de parking bij Champhorent. Vandaar leidt een steile afdaling naar de Romeinse brug, de Vénéon over en dan weer een steile klim tot je aan de overkant van de vallei weer ongeveer op dezelfde hoogte bent als het startpunt – in het gehuchtje La Raja.
Maar vanaf daar is de wandeling weer makkelijk en relatief vlak.
Halverwege de wandeling kom je nog eens een oud brugje tegen, waarvan de onderkant begroeid is met kleine varentjes, wellicht Smalle beukvaren. Eergisteren kwamen we al enkele distelsoorten tegen - nu weer een zeldzaamheid: de Aarddistel (Cirsium acaule).
Twintig minuutjes later krijg je in de verte een gebouw in het vizier. Maar laat je niet vangen, dit is slechts een stal, niet de refuge zelf.
Om de berghut te bereiken moet je nog over die rotsmassa heen.
Maar nog eens twintig minuten later bereik je dan de refuge.
Daar zat iedereen gezellig aan de picknickttafels buiten. Helaas hadden we net besteld toen een plotse regenvlaag alleman naar binnen joeg. Dat was spijtig, want dit was onze laatste geplande grote wandeling, en ik had op ons eindpunt hier bij de berghut op mijn gemak van het zicht willen genieten.
Toen we hier zeven jaar geleden ook op vakantie waren was deze wandeling de enige waarop we een berghut bereikten. Dochter was toen maar zes en we vonden het toen een hele prestatie van haar. We hadden dus goede herinneringen aan de wandeling naar de refuge de la Lavey.
De uitstap start aan de parking bij Champhorent. Vandaar leidt een steile afdaling naar de Romeinse brug, de Vénéon over en dan weer een steile klim tot je aan de overkant van de vallei weer ongeveer op dezelfde hoogte bent als het startpunt – in het gehuchtje La Raja.
Maar vanaf daar is de wandeling weer makkelijk en relatief vlak.
Halverwege de wandeling kom je nog eens een oud brugje tegen, waarvan de onderkant begroeid is met kleine varentjes, wellicht Smalle beukvaren. Eergisteren kwamen we al enkele distelsoorten tegen - nu weer een zeldzaamheid: de Aarddistel (Cirsium acaule).
Twintig minuutjes later krijg je in de verte een gebouw in het vizier. Maar laat je niet vangen, dit is slechts een stal, niet de refuge zelf.
Om de berghut te bereiken moet je nog over die rotsmassa heen.
Maar nog eens twintig minuten later bereik je dan de refuge.
Daar zat iedereen gezellig aan de picknickttafels buiten. Helaas hadden we net besteld toen een plotse regenvlaag alleman naar binnen joeg. Dat was spijtig, want dit was onze laatste geplande grote wandeling, en ik had op ons eindpunt hier bij de berghut op mijn gemak van het zicht willen genieten.
Ik compenseerde de teleurstelling met een lekker stuk bosbessentaart – het wordt een
goede gewoonte. Wat later gingen we alvorens terug af te dalen eerst nog een klein
stukje voorbij de berghut. Het zicht op het eind van de vallei is heerlijk weids. De pas aan het eind van de vallei draagt een smalle
band van ijs en sneeuw net onder de toppen, een smalle sjaal als restant van de
gletsjer.
De afdaling ging met forse tred, want we werden wat opgejaagd door de
dreigende wolkenmassa’s.
Elk moment kon daar terug regen uit vallen – wat dan toch
nog gebeurde. Maar de poncho’s, die we altijd mee hebben, zijn gelukkig snel uitgehaald.
<< Terug naar dag 1
<< Terug naar dag 1
Geen opmerkingen:
Een reactie posten