Gezien de mindere wandelervaring van gisteren heb ik het boekje dat we in Kenmare kochten over de Kerry Way eens beter onder de loep genomen. De eigenaar van Gleninchaquin had me er ook al op gewezen dat 98% van Ierland in privaat bezit is. Dus als je ergens wandelt, wandel je hoogstwaarschijnlijk op privé-grond. En het is niet als in Groot-Brittannië, dat er op het platteland een wettelijk geregeld recht van doorgang geldt. Ierse landeigenaren zijn niet zo happig om hun terreinen open te stellen voor wandelaars, laat staan om er een permanente wandelroute door te laten. Ze zouden zich ook verschuilen achter angst voor ongelukken en aansprakelijkheid.
Dus werd het meeste van de Kerry Way op bestaande wegen uitgestippeld, om precies te zijn 55%. En 35% zijn Tarmac wegen. Dus zou toch 45% off-road moeten zijn, maar ik heb sterk de indruk dat ook de vele bosontginningswegen en andere tractorsporen mee gerekend worden als off-road.
En vermits wij steeds zoeken naar het echte wandelcontact met de natuur, was het wat speuren naar een stukje echt off-road Kerry Way dat niet al te ver weg lag. En dat vonden we op een zuid-westelijke uitloper van de MacGillyCuddy's reeks. Dat is het centrale massief op Iveragh, dat gedomineerd wordt door de Carrauntoohil, de hoogste top uit de omgeving - 1040m hoog.
 |
| Zicht van uit de Ballaghbeama Gap op de Mac Gilly Cuddy's reeks, met links de Carrauntoohil. Om er te geraken konden we gewoon ons straatje verder landinwaarts volgen. Daarbij passeerden we een lokale kroeg annex winkeltje, waar je bovendien kan tanken, hout, gas of turf inslaan en de krant kopen. Blackwater tavern is gewoon alles in één. Heb ik al gezegd dat die Ieren vriendelijk zijn? Wel, dan nu: de Ieren zijn vriendelijk! Nergens kwam ik norse mensen tegen. Tanken, inkopen doen, een praatje slaan ... net als overal vragen de mensen vriendelijk van waar je komt en waar je logeert, en of de vakantie goed verloopt. Van onze housekeepster -Mss Teahan - hoorde ik al dat er vrijdags optredens waren in de Blackwater tavern. Dus informeerde ik tijdens de tankbeurt en hoorde ik dat er 's avonds een lokaal trio - het O'Connors Trio of zo kwam optreden. Misschien wel iets voor vanavond... |
De wandeling startte in de Caragh river valley, aan Magherasrahan, en het was het doel een korte maar steile klim te maken van 350m hoogteverschil, tot aan een pas die naar de korte Gearhanagour vallei leidt. We planden niet af te dalen langs de andere kant, maar daar boven van het uitzicht op Lough Acoose en de westflank van de MacGillyCuddy reeks te genieten.
 |
| Caragh river valley, met zicht op de Mullaghanattin (773m) |
Rechts in beeld, Broaghnabinnia mountain (745m)
 |
| Dochter groet de Carrauntoohil (1040m). |
Terwijl we op de pas aan het uitrusten waren, probeerde ik mijn gezinnetje te overhalen om toch eens de klim naar de Carrauntoohil te proberen. Maar zelfs de objectieve waarneming dat de te overwinnen hoogte maar drie keer dat was wat we net gedaan hadden, kreeg ze niet zo gek. Zou er iets schorten aan mijn overredingskracht?
Het zicht over de pas, naar Lough Acoose
 |
| Zicht ten noorden van de Ballaghbeama Gap |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten