The second dog

Vandaag zijn we weer eens richting Béara getrokken. Vorige dinsdag was het er zo mooi in Gleninchaquin. Nu probeerden we een stukje "off road" Béara Way tussen Derreengarrinshagh en de pas derrysallagh. 

Het begin van de wandeling ging op lage hoogte van het ene weiland naar het andere met heerlijke doorkijken naar kleinschalige landschapjes met weilanden, hagen, beken en bosjes. 

Een kilometer verderop werd het landschap opener en kregen we al onmiddellijk een zicht op het doel van de wandeling. Daar boven, ergens tussen één van die toppen ligt de pas waar we naar toe wilden.

Van ver kon je dat niet zo zien, maar die grote grasvlakte is wel degelijk verdeeld in aparte weilanden, zij het dan heel grote. Zoals steeds zijn er geen poortjes, maar ladderachtige overstapjes.

Toen we de helling beklommen, viel het ons op dat we daarboven een hond hoorden blaffen, en dat er soms groepjes schapen over de kam gedreven werden, de heuvel af in onze richting.

En bij een rustpauze zagen we achter ons een kleine figuur naderen, met wandelstok en plastieken zak.
We zeiden nog al lachend, dat is de vrouw van de herder, en ze brengt zijn boterhammekes.

Maar dat bleek nog niet ver bezijden de waarheid. Toen ze op onze hoogte kwam, bleek haar man inderdaad daarboven, samen met de hond de schapen bijeen te drijven. Ze moesten allemaal naar beneden, want de scheerder kwam om ze van hun wollige vacht te ontdoen. Dat moest éénmaal per jaar gebeuren. Blijkbaar hadden ze deze grond geërfd en graasden er zo'n tweehonderd schaapjes op. Toen ik dat dan even op de kaart inschatte bleek het om een gebied te gaan van om en nabij de vierkante kilometer! En veel bracht dat niet op. Voor de lammetjes kregen ze amper 35 tot 40 Euro. Maar het scheren kan gratis, in ruil voor de wol. Gelukkig moeten ze er niet van leven, want beide hebben een job, zij aan de kassa van een winkel en hij in de lokale "council". 

Het verwonderde me nog dat hij dat bijeendrijven met één hond afkon. Waarop ze al lachend zei dat zijzelf de "second dog" was. 

Zicht vanop Derrysallagh pas richting noordwest. Links Iveragh en vooruit Killaha en Barraduff mountains

Boven op de pas was de grond vlak en erg drassig. Men had lange planken naar boven gebracht om er enkele vlonderpaden mee te maken.

De sjompige veenbodem groeit er vol met plantjes Zonnedauw, net als Vetblad zijn dit vleesetende plantjes die met kleverige druppels kleine insectjes vangen en verteren.

Links Ronde zonnedauw en rechts Kleine zonnedauw

Langs de andere kant heb je een mooi zicht op lough Inchiquin, en rechts in de verte de zuidkust van schiereiland Iveragh. Net buiten beeld links ligt park Gleninchaquin.

De door de kleine eilanden grillige zuidkust van Iveragh

De terugweg was langs hetzelfde pad, maar dat vinden we nooit erg - het zicht is helemaal anders als je weer afdaalt.