Tarmac way

Moeilijke mensen zijn wij, lastig tevreden te stellen ook en ondankbaar bovendien! Doen die Ieren de moeite om een 210km lange wandelweg uit te stippelen en dan zijn we nog niet content! Een wandelweg waarmee je het ganse schiereiland Iveragh kan ontdekken, volledig bewegwijzerd en al en dan is het nog niet goed! 

Ik moet toegeven – we pleiten schuldig, maar met verzachtende omstandigheden. Het is de schuld van onze opvoeding. We zijn namelijk op onze vakantiebestemmingen meestal verwend geworden wat type wandelwegen betreft . En dat verwennen bracht bij ons een zekere gewenning mee. En tenslotte een zekere verwachting. Laat me verklaren ...

Al van sinds ik klein mannen kreeg was één van mijn eerste vaststellingen dat de snelheid en gretigheid waarmee kinderen wandelen recht evenredig is met kenmerken van de wandelweg zoals kronkeligheid, aantal obstakels over de weg zoals wortels of rotsen, afwisseling door kleine landschapselementen zoals beekjes, moddervlekken, plasjes of indrukwekkende bomen en natuurlijk de onmogelijkheid om met twee naast elkaar te lopen. 

Het tegendeel van dat soort spannende, avontuurlijke paadjes zijn wandelingen waar je op straten terecht komt, vooral rechttoe recht aan wegen waar je al onmiddellijk ziet waar je de komende kilometers gaat stappen. Bij uitbreiding worden alle wegjes waar je met twee of drie naast elkaar kan ook niet geapprecieerd. Landbouwwegen en bosontginningswegen zitten dus in de zelfde categorie, of ze nu bestraat zijn of niet. Kom je op zo’n weg  terecht tijdens de wandeling, kan je er van op aan dat er binnen de vijf minuten uit verveling gebakkelei ontstaat tussen de kids, dat er minstens één aan ’t zagen is over pijnlijke voeten of dorst of ‘is’t nog ver?’.  En totale horror is tarmac … het ergste gezaag krijg je op tarmac. Tarmac is de ultieme killer voor wandelgenot. 

Je voelt het al komen … ze hadden ons liggen vandaag. Of beter, we hadden onszelf liggen want voorbereiding is alles. 

Vandaag trokken we richting Nationaal park van killarney, om er de in de boekjes en brochures veelgeprezen site van Muckross house en Muckross lake te bezoeken. Volgens de wandelkaart loopt de Kerry way helemaal rond het meer.

Kerry-runderen, een oud lokaal ras op de weiden bij Muckross-house

Het begon anders goed. We parkeerden aan de zuidrand van het meer en startten onze wandeling op een aarden pad. Weliswaar breed maar dat konden we nog begrijpen. Muckross is namelijk een veel bezochte plek. Je vindt er het Muckross house zelf, de tuin en een parkachtige omgeving met eeuwenoude bomen. Men komt er kuieren, wat op het gazon liggen of voetballen en men wordt er graag rondgereden in koetsen. 

In de omgeving van Muckross house maakten we een foute inschatting. Ik had al één en ander moeten vermoeden toen onze geplande wandelweg daar ter plaatse op de infoborden stond aangegeven als fietspad. Zeker toen het er vol zat met fietsers. 

Waar het ook vol mee zat waren Roeken. Daardoor werden we nogal afgeleid. Eerst eentje, maar als ge wat van uw koekskes deelt dan komen er natuurlijk opeens nog een reeks van die rakkers uit de bomen vallen.
Op één, twee drie waren we omringd door een ganse groep van die ruziënde zwartjassen. 

Na Muckross en zijn Roeken vervolgden we onze weg. Het doel was helemaal rond Muckross lake te wandelen. Eerst volgden we smalle kronkelpaadjes die de grillige kust volgden. Prachtige doorkijkjes op het meer en de grillige oevers! Vreemde kalkformaties! Bijna verloren lopen! Spannend!

Maar dan kwamen we helaas op het fietspad uit. Een prachtig fietspad trouwens. Op Texel heb je veel van dergelijke fietspaden, zich door de bossen op en neer, heen en weer slingerend. Heel fijne fietspaden vonden we dat, fietsend. En met de fiets zou dit deel heerlijk zijn geweest. Want tenslotte ging het maar over vier kilometers. Maar te voet waren ze saai - en lang. Veel te weinig doorkijkjes naar Muckross lake of Lough Leane, veel te veel hetzelfde (alhoewel mooie) bos. En een perfecte tarmac waar je voeten na een tijdje uit verveling gaan pijn doen. 

Hadden we maar geweten wat ik nu weet, dat het perfecte uitje er het huren van een fiets in Killarney is, van daar fietsen naar Muckross house, daarna langs de noordzijde naar de andere kant van het meer, eventueel iets nuttigen in Dinish cottage en dan de fiets op één van de vele bootjes die je terugbrengen naar Muckross house. 

Simpel - maar waarom stond dàt dan niet in de boekjes?

Maar goed, de weinige doorkijkjes waren wel heel erg mooi.

En toen we driekwart rond waren werden we bij een kop koffie en koek in Dinish cottage helemaal opgevrolijkt door een juveniele roodborst. Die kwam aan het woord 'fars' nog eens een extra dimensie geven.

Al bij al is Muckross een mooie site. Als je het maar op de juiste manier en met het juiste vervoermiddel bezoekt. Volgende keer huren we een fiets. Of stappen we in Killarney in zo'n koetsje. Zeker weten.