Upper lake

Deze namiddag maakten we onze eerste wandeling in Ierland. En gezien eerdere opgelopen teleurstellingen tijdens zelf uitgestippelde wandelingen (in Frankrijk: je houdt je in sommige streken best aan de GR's), kozen we als eerste kennismaking met Ierland voor een stukje van de 210km lange Kerry Way. Dat is de uitgestippelde wandelroute waarmee je in een lus het ganse schiereiland Iveragh kan doorkruisen. 

Omdat we tijdens die eerste stressy rit bij aankomst (links rijden!) op zaterdag na een tijdje toe waren aan een rustpauze, waren we lukraak gestopt in Killarney National Park, aan Upper lake. En omdat het daar zo mooi was kozen we een stukje Kerry way aan de zuidzijde van dat meer als eerste uitstap. 

De weg van Templenoe richting Killarney is al even prachtig als ie smal en kronkelig is. Als je op Iveragh niet op de befaamde tweevaks "Ring of Kerry" rondtoert, zit je op een weg waar maar één wagen op past. We kregen haast de slappe lach toen we overal verkeersborden tegenkwamen met snelheidsbeperking 80km/u!  En dat terwijl ik moeite moest doen om 40 te rijden, schrik als ik had dat er een tegenligger van achter de bocht zou komen. Je moet ook de ganse tijd onhouden waar je het laatste plekje gezien hebt waar je zou kunnen kruisen, zodat je er eventueel achteruit naar toe kan manoeuvreren. 

Lady's View, met zicht op Upper lake (links) en Muckross lake (rechts)

Onderweg naar onze bestemming passeerden we plekken met sprekende namen als Moll's Gap, Looscaunagh Lough en Lady's View (Ik bespaar je voorlopig nog even de Keltische namen). 

Een drietal km voorbij Lady's view parkeerden we onze wagen en daalden af richting het meer. Het landschap wisselde constant af tussen venige heide en bos, alsof het geen keuze kon maken. Het pad zelf werd op de drassigste en venigste plekken vervangen door een vlonderpad gemaakt uit stevige balken. Ik waande me een beetje in de Hoge venen, maar dan door die heuvels en bergen rondom nog mooier.

Al gauw liepen we tussen prachtige oude bomen, hoofdzakelijk Wintereiken, maar ook Zomereik. Als ze al niet in de gekste posities gebogen stonden, of boven op schilderachtige rotsen, dan waren het gigantische kanjers! 

Wat een sprookjesachtig bos - ik begreep meteen waar al die sagen over trollen en leprechauns vandaan komen. Die bemoste rotsen leken achter je rug wel elk moment tot leven te kunnen komen. Op de terugweg even gecheckt of ze nog op dezelfde plek lagen...

Beneden werd het pad vlak en net breed genoeg voor een 4x4. Het veen staat er vol Beenbreek en Wilde gagel. De geur van die struikjes doet me altijd heel Provencaals aan, net alsof je Rozemarijn of Tijm ruikt. 

Aan Upper lake zelf werden we getrakteerd op elegant uitgesleten rotsen en oevers vol Egelboterbloem en Waterlobelia. Daar aten we een versterkend vieruurtje alvorens op onze stappen terug te keren.

Die eerste wandeling was alvast een succes - en geeft goesting naar meer. 

De eilanden in Upper lake en op de achtergrond de voet van de Mac Gilly Cuddy reeks