Varen over de baren

Toen we besloten naar Ierland te gaan op vakantie moest er ook besloten worden hoe we er naar toe gingen. Het vliegtuig nemen was een optie. Maar dan konden we weer niet veel meenemen en moest er een dure huurauto bovenop de goedkope vlucht. Het alternatief was een duurdere overtocht met de Ferry gekoppeld aan het voordeel van de eigen - en volgeladen - auto te kunnen meenemen. Dat laatste, én het feit dat de kinderen nooit eerder een langere boottocht meemaakten deed de balans doorslaan naar het ferry-met-eigen-wagen scenario.

Dus donderdag waren we volop bezig met inladen. De week voordien werden valiezen van zolder gehaald, uitgekozen welke kleren meegingen zodat deze al konden gewassen en in pakjes klaargelegd op het bed in de logeerkamer. Dat is een taak die vooral aan het vrouwke toegewezen is. Alhoewel ... toegewezen? Hier geldt blijkbaar een vrij klassieke rolverdeling. Vrouwlief zorgt voor de keuze van wat er allemaal mee op reis moet, en manlief zorgt er voor dat al die spulletjes netjes gestapeld in de wagen raken. En o wee als iemand op het terrein van de ander komt. Ik kan het niet hebben als vrouwlief zich komt moeien met het vullen van de wagen. Het enige waar ik voor zorg is dat mijn kleertjes mee zijn, dat de specerijendoos mee is en het schoeisel van iedereen. Die laatste dagen voor het vertrek zijn toch altijd een beetje stressy. Want je wil niks vergeten, en de tuin moet een laatste onderhoud, 

Maar tenslotte komt er dan dat heerlijke moment, het ogenblik dat je wegrijdt uit je straat, op weg naar je vakantiebestemming. Tegen dat ik de straat uit ben is alle stress al van me afgegleden en ben ik al volledig in vakantiemodus. Heerlijk ogenblik is dat. Het is dan even wennen aan de wagen, die volgeladen toch wel anders aanvoelt. En ditmaal zeker, want we gingen op reis met een nieuwe familiewagen. En die reed heerlijk stil, na onze even lawaaierige als betrouwbare Mitsu-diesel van 18 jaar oud.

Onderweg naar Cherbourg - want daar vertrok onze ferry - stopten we lukraak ergens aan de Normandische kust voor een pauze. Bij toeval kwamen we zo uit bij Pointe du Hoc, de rotsmassa die tussen de befaamde Omaha en Utah stranden ligt. Misschien is het er altijd zo druk, maar ik vermoed dat de herdenking van de Groote Oorlog van 100 jaar geleden ook wat extra interesse opwekt voor bekende sites uit de tweede wereldoorlog. 

Pointe du Hoc, tussen Omaha beach en Utah beach

Naar Ierland kan je niet alleen met low-cost vliegtuigmaatschappijen naar toe, maar ook met low-cost ferrymaatschappijen. Celtic links is er één van. Of beter - was, want toen we in Cherbourg aankwamen voor de overtocht naar Rosslare bleek de maatschappij niet meer te bestaan! Toen ik lichtjes ongerust bij de balie van Stenalines informeerde waar de balie van Celtic was zegden ze me daar doodgemoedereerd dat Celtic opgedoekt was en opgekocht door Stena. En of ik die ochtend geen sms-je ontvangen had met die info? Nee? Oeps- sorry. 
Grapjassen die low-costers ...  Maar gelukkig hadden we toch een schip, en kajuit.

 Sinds die éne film wil iedereen op de boeg, maar je kon niet dichter dan dit.

De overtocht verliep zo vlekkeloos zodat we ons 's ochtends bijna afvroegen waarom de vrouwelijke helft van het gezin pilletjes tegen zeeziekte genomen had ... tot we zwalpend naar het restaurant liepen. Zeebenen - je hebt ze of niet.

De kust bij het naderen van Ierland langs die zuidoostelijke kant ziet er nogal saai uit, 

 ... maar toen we goed tweehonderdvijftig kilometer westwaarts gereden waren, was dat beeld al goed bijgesteld!

Upper lake